مرا بیاب

به تو فکر می‌کنم. چشمانم را می‌بندم و تو را، لبخندت را، شیرینیِ حضورت را در کنارم احساس می‌کنم.

می‌خواهم برایت چندخطی بنویسم و می‌دانم که بهترین راه برای از تو نوشتن، پرواز در رؤیاهایم است... با تو.

دست در دستت. در دوردست‌های آسمان. آسمانی آبی، همانی که همیشه آرزوی من بوده و هست، بالای ابرها، ابرهایی که هم سفیدند و هم خاکستری.

پرواز می‌کنیم. و من همچنان چشمانت را نگاه می‌کنم و قرار نیست هیچ‌وقت سیر شوم. هیچ‌وقت.

و جز دوستت دارم چیزی بر زبانم نمی‌آید.

آن‌قدر صریح دوستت دارم را ادا می‌کنم که جبرانی باشد بر تمام بغض‌های فروخورده‌ای که تمام هزاران‌هزار دوستت دارم‌هایم را با خودشان بردند. و پایانی باشد بر هر فراقی که بی‌رحمانه به سراغمان آمدند یا قصد ما را کرده‌اند.

آری.

بیا و با خودت ببر من را. که خسته‌ام از این تنهایی‌ها.